კარანტინის ქრონიკები

ნებისმიერი წინააღმდეგობა, რაც შეიძლება საზოგადოებისთვის შემაფერხებელი აღმოჩნდეს, შემოქმედებითი ადამიანისთვის ინსპირაციის წყაროა. მაშინ როცა მთელი დედამიწა ჰოლივუდური ფილმის გაჩერებულ კადრს დაემსგავსა, რეჟისორმა, გიგა აგლაძემ დაწერა სცენარი, შეკრიბა გადამღები ჯგუფი და კარანტინის დროს გადაიღო ფილმი, სათაურით, „მაისის 47-ე დღე“ . სიუჟეტი იმ თემაზეა, რამაც ყველაზე მეტად ააღელვა საზოგადოება, რისი დეფიციტიც ყველაზე მეტად იგრძნო ადამიანმა - არა რაღაც პერიოდის მერე, სიღრმეებში წვდომისა და რეფლექსიის შემდეგ, არამედ ცოცხალ პროცესში, „აქ და ახლა“ ფილმის ენაზე თარგმნა რეჟისორმა.

გიგა, მაშინ როცა ყველაფერი გაჩერდა, თქვენ გადაიღეთ მოკლემეტრაჟიანი მხატვრული ფილმი, რომლის სამუშაო სათაურია „მაისის 47-ე დღე“

შემოქმედებითი თვალსაზრისით არ გავჩერდი. რას არ მივმართე, ვხატე, ვხაზე... პროექტებზე ვიმუშავე. რაც შეიძლებოდა საინტერესოდ რომ გამეტარებინა ეს პერიოდი. ერთ საღამოს, ერთ იდეაზე დავფიქრდი, რომელიც არ ეხებოდა მხოლოდ კოვიდის თემას. ეს დრო ძალიან საინტერესო აღმოჩნდა ადამიანების ურთიერთობათა კვლევის თვალსაზრისით. ყველაზე მეტად ამ თემამ მიიქცია ჩემი ყურადღება. ვირტუალური სივრცის გაჩენის შემდეგ ადამიანები ურთიერთობას გადაეჩვივნენ. როგორი იქნებოდა კომუნიკაცია კოვიდის მერე, - როგორი იქნება სამყარო, ან როგორი გვინდა რომ იყოს, სწორედ ამ კითხვებზე პასუხის გაცემა მომინდა. ფილმს ბევრი რაკურსი აქვს, არის სიზმრებიც, გაორებებიც... საბოლოო ჯამში შთაბეჭდილება გრჩება, რომ ადამიანები რეალურ სივრცეს გაურბიან და ალტერნატიულ რეალობებს ქმნიან. ფილმში, როცა ყველაფერი სრულდება, ხვდები, როგორ იწყებს ადამიანი რეალობის აღქმას, ანუ მის მიერ გამოგონილ სამყაროში, როგორ აჯერებდა საკუთარ თავს იმ რეალობის არსებობას. როცა ნამდვილს უბრუნდება, ხვდება, როგორი ყოფილა სინამდვილეში, რასაც გაურბოდა. ადამიანი ხშირად გაუაზრებლად, არაცნობიერად გაურბის სინამდვილეს. ის ვერ ხედავს, თუ არ ხედავს, ეს კიდევ სხვა საკითხია.

ადამიანი ხშირად სუბიექტურია, მისი გონება ალტერნატიული რეალობების პროექცირებას მიმართავს - ეს არის ფილმის მთავარი აზრი?

ცხადია, რეალობა სუბიექტურია. ესეც საკითხავია, რა არის რეალობა, ან რომელია, მაგრამ ადამიანს აქვს უნარი 3D განზომილებაში, რაც ადამიანს შეუძლია დაინახოს, იმასაც მუდამ კომფორტული, ან სუბიექტური რაკურსით ცვლის. ამის ჩვენება მსურდა. ფილმი იწყება პროტესტით. როგორც ვეძახით ხოლმე, „შეუგნებელი“ პერსონაჟი კომენდანტის საათის დროს ქუჩაში გამოდის. სადაც მეორე თავისნაირ „შეუგნებელ“ ადამიანს ხვდება. ისიც კომენდანტის საათს არღვევს და ქუჩაში იმყოფება. ასე გაიცნობენ ერთმანეთს და დაიწყებენ საუბარს სიტუაციაზე, იმ მდგომარეობაზე, რაშიც აღმოჩნდნენ. ამ საუბარში გაირკვევა, რომ ისინი ყველა წესს არღვევენ. იმდენად უგებენ ერთმანეთს, დიალოგიც ზედმეტია. წუთებიც საკმარისია, რომ ეს ურთიერთობა შედგეს. მიუხედავად აკრძალვებისა, ერთი პერსონაჟი მეორეს სახლში მიიპატიჟებს. გოგონას და ვაჟის ურთიერთობაზეა ლაპარაკი. პირბადეა ის მინიმუმი, სადაც პერსონაჟები საკუთარ ეგოიზმს და ჯანმრთელობის გაფრთხილებას ამჟღავნებენ. ნაკლებად საინტერესო იყო ჩემთვის საზოგადოება. ამ შემთხვევაში ცალკეული პიროვნების ქცევა და მისი რეაქცია მაინტერესებდა. აქ მნიშვნელოვანია ის გრძნობა, რომელიც ადამიანებს გვაერთიანებს. მე რას ვგრძნობდი კარანტინში და მე თუ ამას ვგრძნობდი, ნიშნავს, რომ სხვებიც იგრძნობდნენ და თუ მდგომარეობა გართულდება, ჩვენი რიცხვი კიდევ უფრო გაიზრდება. ძალიან მაღიზიანებს ეს ფრაზა, მაგრამ „უხილავი მტერი“ თუ არსებობს, ის ყველასთვისაა. ის, რაც ადამიანებს და საზოგადოებას დააკლდა, საღი და რეალური ურთიერთობებია. დამაინტერესა, როგორი იქნება ადამიანთა ურთიერთობა, ის ჩვევები, რაც გვახასიათებდა: გადაკოცნით, ჩახუტებით, შეხებით... რამდენად შეგვრჩება. არ დაგვავიწყდეს, რომ ადამიანს დავიწყების უნარიც აქვს. ცუდი არ ახსოვს. ჩვენ კი პროცესში ვიმყოფებით, პრობლემა ყოველდღიურად თავს გვახსენებს.

რაც ადამიანთა შორის დისტანციას ზრდის?

სწორედ ამ თემას ვეხები და რამდენიმე ჭრილში ვუჩვენებ. ეს პერსონაჟები ძალიან ემსგავსებიან ბიბლიურ პერსონაჟებს - ადამს და ევას. თითქოს გზაგასაყარზე, სამყაროს თავიდან შექმნის პროცესში არიან. და როცა 184 დღე დადგება და საზოგადოება გარეთ გამოვა, ეს საზოგადოება სინამდვილეში იმ მიკროორგანიზმის იდენტური იქნება, რომელიც ამ ორი პერსონაჟის ურთიერთობით იშვა.

ბიბლურ სიუჟეტს თუ გავყვებით, ცდუნების საგანი კოვიდი გამოდის?

დიახ, ახლა მსურდა ამის თქმა. კოვიდი თუ ვაშლია, ეს ნიშნავს, რომ ადამი და ევასავით მისი გასინჯის შემდეგ გავაცნობიერებთ ჩვენს რეალურ სახეს - ჩვენს სიშიშვლეს. დაგვეუფლება უცნაური გრძნობა როგორც ბიბლიურ პერსონაჟებს ჰქონდათ, როცა რეალური სახე დაინახეს, მათ შემთხვევაში სირცხვილის. ანუ, ჩვენთვის მანამდე გამოუცდელი და შეუმჩნეველი გამოუცდელი რეალობა გამომჟღავნდება. ეს ხდება 184-ე დღეს, როცა პერსონაჟები თავიანთ ნამდვილ არსს შეიცნობენ, აღმოაჩენენ, რომ გარდა სექსისა და კვებისა, სჭირდებათ კიდევ სხვა რამ. რაც არის აღმატებული... კოსმოსი, რომელიც ერთ-ერთი პერსონაჟის გონებაში ისეთი ძალით შემოიჭრება, რომ აფხიზლებს. და როცა ის გამოფხიზლდება, აღმოაჩენს, რომ ყველაფერი იყო სიზმარი და არც არაფერი შეცვლილა. ეს ხომ „თვისთია“, მაგრამ კიდევ ერთი „თვისთია“ ფილმში... ფილმის ფინალში 2059 წელში გადავდივართ, სადაც გარკვევით ვხედავთ პატარა ვინტაჟურ კინობოქსს, სადაც ერთი პიროვნება ამ ამბავს როგორც ფილმს, უყურებს. კინო მკვდარია. და სადღაც მიწისქვეშა გვირაბში ბოქსის სახითაა შემორჩენილი, სადაც ელექტრონული ხურდის გამეტების შემდეგ შეგიძლია ფილმის ნახვა. ეს პერსონაჟი მე ვარ, რომელსაც აირწინაღი უკეთია და ფილმის დასრულების შემდეგ მიდის თავის გზით. ჩემთვის სენსიტიური თემაა, საით მიდის კაცობრიობის განვითარების გზა, როგორი გვინდა რომ ის იყოს?

როგორც უნდა ვითარდებოდეს, ალბათ პროცესს ვერ შევაჩერებთ...

სამწუხაროდ... სწორედ ახლახან წავაწყდი ერთ ნიუსს, რომელიც გვაწვდიდა ინფორმაციას სხვადასხვა კომპანიის მიერ გამოშვებული პირბადეების შესახებ. ძალიან თანამედროვე პირბადეებზე იყო საუბარი. როგორც ერთმა სპეციალისტმა აღნიშნა, ეს ჯერ „აიფონ1“-იაო. ანუ უნდა ველოდოთ ამ პირბადეების განვითარებას და სრულყოფილებამდე მიყვანას? ძალიან ცუდად მენიშნა. შეიძლება კომერციაა, მაგრამ პირადად არ მინდა ასეთ სამყაროში ცხოვრება. რადგან „აიფონ 12“ თუ დაგვჭირდა, კატასტოფის წინაშე ვყოფილვართ. ანუ ამ არასრულყოფილი პირბადეების არსებობაც უკვე კატასტროფაა. მინდა, რომ ვცდებოდე და ეს ფანტასმაგორია კომერცია იყოს. დანამდვილებით არ ვიცი, საითკენ მივდივართ, წინ თუ უკან!

რაც შეეხება შემოქმედებით ჯგუფს, ასე უცებ როგორ შეკარით?

ძალიან მინდოდა ქუჩის სცენების კომენდანტის საათის დროს გადაღება. მინდოდა ფილმში გადამეტანა დაცარიელებული ქუჩები. სამწუხაროდ, ნებართვა ვერ მოვიპოვეთ. გადამღები ჯგუფი 32 ადამიანისგან შედგებოდა და უარი მივიღეთ. როგორ შევკარი და დავურეკე თითოეულ მათგანს და ჩემი იდეა გავანდე. სცენარი ყველას გადავუგზავნე და საბოლოოდ, ყველანი მზად აღმოჩნდნენ თანამშრომლობისთვის. ძალიან კარგი პროფესიონალები არიან და ყველას მადლობა მინდა გადავუხადო. შემდეგ უკვე მთავარი პერსონაჟების შესარჩევად ჩავატარეთ ქასთინგი. გვჭირდებოდა ინგლისურენოვანი მსახიობები, რადგან ფილმი ინგლისურადაა. შევარჩიეთ ორი მსახიობი, თამარ ხუჭუა და ბიჭიკო ჭეიშვილი. სარეპეტიციო დროც ხომ გვჭირდებოდა და შეიძლება ითქვას,ფილმის გადაღებები ექსტრემალურ ვითარებაში მიმდინარეობდა. ოფისში 4 კაცზე მეტი ვერ ვიკრიბებოდით. შემდეგ კომენდანტის საათი და კარანტინი მოიხსნა. როგორც უკვე აღვნიშნე, ძალიან მინდოდა კომენდანტის საათი რეალურ დროს გადამეღო, რაც არ გამოვიდა. სამაგიეროდ ვიპოვე კომპლექსი „ჩემი სახლი ჯიქიაზე“, სადაც კომენდანტის საათის გადაღება შევძელით. თავად ეს კომპლექსი არაჩვეულებრივი ლოკაცია აღმოჩნდა.

ამისთვის. პავილიონივითაა მთელი დასახლება. ამ კომპლექსის მესდასახლება. მესვეურებსაც მადლობას მოვახსენებ, რადგან სრულიად უსასყიდლოდ დამითმეს სივრცე. ფინალში მეც გამოვჩნდები.როგორც მოგახსენეთ, სწორედ ის პიროვნება ვარ, რომელიც კინობოქსში ფილმს უყურებს. ერთ ექსპერიმენტს გავუსვამ ხაზს. მთელი ფილმი „ბომონდში“ კომიქსის სახით იქნება აწყობილი. ეს მიქსის ჩემი იდეაა, რომელსაც ვფიქრობ, ანალოგი არ აქვს, ყოველ შემთხვევაში ნეტში არსად შემხვედრია. კომიქსის ესთეტიკით ფოტოები თავისი ტექსტებით იქნება წარმოდგენილი. მისი გაცნობის და შემდეგ, ფილმის ნახვის შესაძლებლობა ექნება. მის ასევე წარმოვადგენთ ბექსთეიჯის სურათებს. ფილმის ოპერატორი მინდია ესაძეა, მინდა მადლობა გადავუხადო მას, ხოლო სცენარის ავტორი და რეჟისორი მე გახლავართ.

ფილმი ფირზეა გადაღებული, - რატომ აირჩიეთ ეს გზა?

დიახ, ფირზე გადავიღე. ფირს თავისი გამოსახულება აქვს, გაცილებით ღრმა და საინტერესოა. ფირი მეტად კინემატოგრაფიულია, ციფრული ტექნოლოგიისგან განსხვავებით, გაცილებით ცოცხალი გამოსახულება აქვს. ახლა პროცესში ვართ, დასრულებისკენ და ვნახოთ, რა შედეგს მივიღებთ. პრემიერას წინასწარ არასდროს ვგეგმავ. ყველაფერს დრო გვიჩვენებს. უბრალოდ, ადავიღე ფილმი ჩვენზე - იმ რეალობაზე, რომელშიც აღმოვჩნდით და იმის დეფიციტზე, რაც ვიგრძენით. ჯერ იყო შიში, ხოლო შემდეგ ურთიერთობის წყურვილი, რომელიც ონლაინკომუნიკაციამ ვერ შეცვალა.

ავტორი: ქეთი დარჩია

ჟურნალ „ბომონდის“ არქივიდან

21.08.2020