ფრანგი კინომსახიობი მარიონ კოტიარი ბევრი ქალისთვის შთაგონებაა. მან საერთაშორისო აღიარების მოპოვება შეძლო, ითამაშა უამრავ ფილმში, დაიმსახურა "ოსკარი" "ოქროს გლობუსის", "სეზარის", BAFTA-ს პრესტიჟული ჯილდოები, შექმნა საკუთარი დასამახსოვრებელი სტილი და ადამიანებისათვის ინსპირაცია გახდა. დღეს მარიონ კოტიარის ცხოვრების სტილის შესახებ გაგიზიარებთ, რომელზეც თავად სხვადასხვა ინტერვიუს დროს ისაუბრა და აღნიშნა, თუ რა არის მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი და დასამახსოვრებელი:

"პირველი ამერიკული ფილმი, რომელიც ვნახე, სპილბერგის "უცხოპლანეტელი" იყო. იმან, რაც ეკრანზე ხდებოდა, იმდენად შოკში ჩამაგდო, რომ მთელი ხმით ტირილი დავიწყე. იმხელა ხმაზე ვტიროდი, დარბაზში ამბობდნენ: "უფალო, გთხოვ, გაიყვანონ ეს გოგო აქედან!"

"გავიზარდე სახლში, სადაც ყოველთვის ბევრი განსხვავებული ზრდასრული ადამიანი ცხოვრობდა. როგორც ჩანს, ეს ჩემთვის იმაზე უკეთესი გამოცდილება იყო, ვიდრე ნებისმიერ საბავშვო ბაღში სიარული."

"მამაჩემს საოცარი ფანტაზია ჰქონდა. სწორედ მან მასწავლა, როგორ უნდა ვიარო უხილავ კედელზე, ვისეირნო ველოსიპედით, ველოსიპედის გარეშე, ჩავკბიჩო ვაშლი ისე, რომ ვაშლი არ მქონდეს და ავიდე არარსებულ კიბეზე."

"აღფრთოვანებული ვიყავი გრეტა გარბოთი, თუმცა, არასოდეს მდომებია, მის ადგილზე ვყოფილიყავი. მინდოდა, ჩარლი ჩაპლინი ან პიტერ სელერსი ვყოფილიყავი, მაგრამ რაც უფრო მემატება წლები, საკუთარ თავად ყოფნა მით უფრო მეტად მიყვარს."

"იცით, რატომ გავხდი მსახიობი? სხვა ადამიანად გარდასახვა გეხმარება გაიგო, თუ ვინ ხარ."

"როლი ყოველთვის პირველ პაემანს ჰგავს: გაურკვევლობა, იმედი და შიში გეუფლება."

"არ ვიცი, რამდენი ხნის სიცოცხლე გველოდება თითოეულ ჩვენგანს, ან არსებობს თუ არა სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ, მაგრამ მე მაინც მინდა მჯეროდეს, რომ სიკვდილი "პაუზის" ღილაკია და არა სამუდამო "გაჩერების".

"როგორც ყველას, მეც ცოტა მრცხვენია წარსულის და ცოტა მეშინია მომავლის. მიყვარს აწმყო."

"ყველა ისტორია განსხვავებულია, ყველა ფილმი განსხვავებულია და ყველა რეჟისორიც განსხვავებულია. საშინლად დავიღალე მეორეხარისხოვან საკითხებზე ლაპარაკით – თუნდაც იმიტომ, რომ ისინიც მეორეხარისხოვანია."

"დაბრკოლებების გადალახვის უმარტივესი გზა მათი იგნორირება."

"პლასტიკური ქირურგიით გატაცებულ ადამიანებს, პირველ რიგში, შიში ამოძრავებთ. არ აქვს მნიშვნელობა, რისი ეშინიათ - ახალგაზრდობის დაკარგვის, სამუშაოს თუ სხვა რამის, მაგრამ ეს შიშია და არ მინდა ჩემს ცხოვრებაში რაიმე შიშით იყოს ნაკარნახევი."

"სიბერის არ მეშინია. მას შემდეგ, რაც დედა გავხდი, სულ ვფიქრობ, რომ ბებია გავხდე. მე ამ იდეით ვარ შეპყრობილი, ამიტომ ვიმედოვნებ, რომ ჩემი შვილები არ დააყოვნებენ საკუთარი შვილების გაჩენას, როგორც მე. ბოლოს და ბოლოს, მინდა, ახალგაზრდა ბებია ვიყო."

"როცა დედა გახდები, უცებ ხვდები, რომ ამიერიდან შენი მთავარი პასუხისმგებლობაა, იყო ბედნიერი."

"სანამ ცოცხალი ხარ, სულ შეგიძლია, შენი ცხოვრება უკეთესობისკენ შეცვალო."

"ჩემთვის დიდი და რთული რაღაცების გაგება ბევრად უფრო ადვილია, ვიდრე მარტივის. ვფიქრობ, სწორედ ეს არის ის, რაც ნამდვილ ფრანგ ქალად მაქცევს."

"ყოველთვის მეშინოდა, რომ საჭირო დროს სწორ სიტყვებს ვერ ვიპოვიდი."